Ons leven wordt ons steeds makkelijker gemaakt. Voor de boodschappen hoeven we onze comfortabele stoel niet meer uit, want we hebben Albert die de boodschappen thuisbrengt en Bol.com waar we onze sinterklaascadeautje kunnen kopen.
We hoeven niet meer naar de bioscoop, want de nieuwste film wordt direct naar onze digitale TV gestuurd. Een loopje naar de brievenbus is ook overbodig. Brieven schrijven doen we in dit e-mail- en Skype- tijdperk toch niet meer. Nu kan je zelfs echte (papieren) Kerst- en verjaardagskaarten via internet bestellen en versturen.
De mogelijkheden zijn onbegrensd. Om de files te bestrijden en het milieu te beschermen doen we aan telewerken, voor sport gebruiken we Wii, netwerken bouwen we op LinkedIn en Facebook en in plaats van een opleiding of een training in een zaal met andere lotgenoten te volgen, kunnen we voor een internetversie kiezen.
Het leven kan niet makkelijker! Vanuit je wiegje tot je sterfbed hoef je het comfort van je eigen huis niet te verlaten, want ja zelfs seks wordt op het internet in overvloed aangeboden.
Maar worden we hier ook echt gelukkiger van? Vergeten we in deze vloedgolf van e-mail, e-matching, e-coaching, e-everything, niet het belang van sociale contacten. Echte, niet via één of en ander medium. Als we niet meer naar kantoor of een sportschool hoeven, hoe komen we dan nog in contact met elkaar? Als bij het leren en trainen de interactie met anderen niet meer bestaat, hoe leren we dan communiceren, non-verbale taal te begrijpen, empathie en compassie te ontwikkelen?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij met allerlei mogelijkheden. Want nu kan ik regelmatig met mijn beste vriendin in Slovenië praten en hoef ik in stormende regen niet naar de videotheek te lopen. Toch kan ik mij niet voorstellen om mijn leven achter het beeldscherm door te brengen. Om te leren heb ik de spiegel in de ogen van de ander nodig. Om mijn leven als zinvol te ervaren wil ik horen, zien, ruiken, proeven en voelen.
En u?